Haline Gelmek (Şubat, 1. Hafta)

Zihin, kendi olması gerektiği haline dair bir ideale sahip. İdeal, benliğin yine orada var olduğunu gösterir. Sen bir şey‘sin, başka bir şey olmak istiyorsun. İdealine doğru gitme çabası, içeride çatışma yaratır. Olduğun ve olmak istediğin arasındaki içsel çatışma.

Anda olduğu halinin yerine, farklı bir idealin peşinde koşup durur. Anda olduğu halini inkar için çabalar. Onun değişmesi için tutar, çeker yakasından, suçlar, zorlar, küçümser anda olduğu halini.

“Kendimi kabul ettiğim zaman değişebileceğim gerçeği, tuhaf bir paradokstur.” diyor Carl Rogers.

Bir paradoksun içindeyiz. Ancak paradoksu kabul edersek paradokstan çıkabiliriz.

En iyi çıkış yolu içinden geçmek, değil mi?

Öz, üstünü kapatan benliğe, kimliklere kendini kaptırmayıp başka bir şey haline gelmekten kurtulduğunda ve ideal, kıyaslama, kınamalardan arındığında, üstündeki katmanlardan arındığında, işte ancak o zaman dönüşecektir. Bu da kendi anda oluş halini gözlemlemesiyle mümkündür. Dönüşmek için önce kim olduğunu bilmek, fark etmek gerekir.

Kim olduğun, kimliğin, benliğin:

Fikirlerin, anıların, yargıların, deneyimlerin, bir şey olmak ya da olmamak için gösterdiğin çaban, içinde olduğun ya savunduğun ya da reddettiğin sınıfın, toplumun, kültürün…

Özün bunlarla kaplı olduğu sürece hep bir ayrım vardır. Bir üstünlük ya da aşağılık vardır. Haklılık ya da haksızlık vardır. Çaba vardır. Bir şey olsun ya da olmasın, bir şeyi yapmak ya da yapmamak, görmek ya da görmemek, affedememek çabasındasın.

Sevginin olduğu yerdeyse benlik yoktur. Çaba yoktur. Ayrım yoktur. Bölünme yoktur.

Sevginin olduğu yerde birleşme vardır. Akış vardır. Kendiliğindenlik vardır. Denge vardır. Affetmek vardır. Ne isen o vardır. Ne ise o vardır. Anda olduğun halini kabulleniş vardır.

Sevgi, farkındalığın ışığı ile sızar kalplerin içine. Yumuşatır girdiği her yeri.